Published 11 Φεβρουάριος, 2011

Ας μιλήσουμε για πολιτισμό…

Παράδειγμα 1ο: Από την τηλεοπτική εκπομπή ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ της Άννας Τσόκλη, που παρουσίαζε την πετρελαιοπαραγωγό Υεμένη, όπου την τελευταία δεκαετία σημειώνει εντυπωσιακή παραγωγική εξέλιξη με ανάλογη ανάπτυξη σε βιοτικό επίπεδο. Κατά την διάρκεια της εκπομπής ( Ιούλιος 09 ) μιλούσε λοιπόν με αξιωματούχο της κυβέρνησης … « Έχετε αναπτύξει εντυπωσιακά προγράμματα και έχετε επενδύσει στην τεχνολογία και την ανοικοδόμηση της χώρας, σε σημείο να οικοδομείτε ολόκληρες πόλεις με 4.000 κατοικίες, σχολεία, γυμναστήρια κλπ . Για τον πολιτισμό τι προγράμματα έχετε προβλέψει; » « Αγαπητή μου, ο πολιτισμός δεν αποφέρει κέρδος ! »

Παράδειγμα 2ο: Από το Τμήμα Εικαστικών Τεχνών του ΥΠΟΠ, μας παρέπεμψαν στο τμήμα χορηγιών του ΥΠΟΠ, το οποίο έχει απλά τον ρόλο να συναινεί ή όχι , στην προσπάθεια κάθε ενδιαφερόμενου που ζητά χορηγία από εταιρεία ή άλλο φορέα. Εκεί στον 3ο όροφο συνάντησα τον υπεύθυνο του τμήματος. « Χαρακτική ; Μα αγαπητέ μου σήμερα όλα τα δικηγορικά γραφεία και τα ιατρεία έχουν στους τοίχους τους πολλαπλά από τον Εικαστικό Κύκλο και την Artigraf !» « Δηλαδή μας λέτε χωρίς περιστροφή ότι πρέπει να σταματήσουμε την χαρακτική;» « Μα ναι ! Δεν υπάρχει λόγος ! »

Όλοι μας έχουμε να καταθέσουμε την δική μας εμπειρία, ανάλογα με μια γενικότερη απαξίωση τι σημαίνει πολιτισμός, τέχνη και ‘’κέρδος’’ στη ζωή μας. Ναι εργάζεται ο άνθρωπος για να φάει, να ντυθεί, να αποκτήσει στέγη, να καλύψει τις ανάγκες του… Το ερώτημα είναι ποιες θεωρεί ανάγκες, ποιοι τον δίδαξαν τις αξίες και τι θεωρεί τέτοιες.

Επειδή λοιπόν όλοι εμείς οι εικαστικοί έχουμε ένα άλλο τρόπο σκέψης, στάση στη ζωή ,την κοινωνία και τις ανθρώπινες αξίες, από αυτό που πιστεύουν και έχουν θεοποιήσει οι τεχνοκράτες και οι απλοϊκοί άνθρωποι του μόχθου, ότι φέρνει πλούτο και προβολή, οφείλουμε σε μεγάλο ποσοστό να διαφυλάξουμε ως ‘’ Ακρόπολη’’ !
Γιατί αυτό πιστέψαμε, ακολουθήσαμε , μας τρέφει ψυχικά, μας χαρακτηρίζει…

Ίσως λοιπό περισσότερο τώρα να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη να ‘’φυλάξουμε Θερμοπύλες’’, τον ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ της οδού Λεμπέση, ένα χώρο μικρότερο από ότι μας αναλογεί ή μας πρέπει, αλλά φτιάξαμε με τα χέρια μας και δικές μας δυνάμεις, με ελάχιστη ή μικρή – συμβολική εξωτερική βοήθεια . Και η Πολιτεία έχει το άλλοθι ότι υπάρχει και Ελληνική Χαρακτική, όπου σε κάποια έκθεση θα παραβρεθεί στα εγκαίνια… Ναι πράγματι μοιάζει για μια υπόθεση , που λίγους ενδιαφέρει.. Μη ξεχνάτε το εικαστικό τοπίο, πριν την ίδρυση της ΕΕΧ, από τον Βασίλη Χάρο και αρκετούς από εσάς, τους στόχους που θέσατε ! Μη ξεχνάτε ακόμα τον αριθμό των εκδηλώσεων που κάναμε τα τελευταία χρόνια, με ποιους φορείς συνεργαστήκαμε και πόσα έντυπα ή καταχωρήσεις έγιναν γύρω από την Χαρακτική και υπογράμμισαν την προσπάθεια των μελών της ΕΕΧ.
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο μηδέν, όπου το ερώτημα είναι αμείλικτο!

« Συνεχίζουμε να προχωράμε; Ή μέχρι εδώ ήταν; Και ο καθένας θα προχωρήσει μόνος του, όπως μπορεί;…»
Μήπως φτάσαμε στο σημείο , αυτό που ικανοποιεί ή επιδιώκουν ορισμένοι…Είναι άραγε χαρακτηριστικό της φυλής …μοναχικές πορείες…Η συλλογική προσπάθεια θέλει όραμα και υπέρβαση του πρόσκαιρου προσωπικού κέρδους!… Άραγε αν συνεχίσουμε ο καθένας μόνος, πόσο επιτυχημένη θα είναι η πορεία της Σύγχρονης Ελληνικής Χαρακτικής; Μήπως ήταν αρνητικό στοιχείο ο έντονος συναγωνισμός, ακόμη και οι όποιες προστριβές , όπου ανατάραξαν τα λιμνάζοντα και μερικούς ενόχλησαν… πράγματι, καθώς η Ένωση Ελλήνων Χαρακτών και Χαρακτική κατάφεραν να έρθουν εντυπωσιακά στο προσκήνιο. Ίσως πράγματι κάποιοι έχασαν τον ρόλο του ‘’πρωταγωνιστή ‘’, αλλά αυτό είναι κοντόφθαλμο, καθώς η προβολή της χαρακτικής όλους ωφέλησε, αφού το φιλότεχνο κοινό άρχισε να ακούει και να μαθαίνει περισσότερα!

Θέλω να σας διαβεβαιώσω και να συλλογιστείτε ότι η ενημέρωση και η διάδοση – διαφήμιση της Χαρακτικής, θα ανοίξει την αγορά για τα αυθεντικά χαρακτικά. Αξίζει λοιπόν ο καθένας μας να κάνει την προσωπική του υπέρβαση, εάν πράγματι είμαστε δημιουργοί με όραμα την τέχνη της χαρακτικής σαν στάση έκφρασης και φιλοσοφία!

Είναι θλιβερό αν δεν μπορέσουμε να διατηρήσουμε τον ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ, όχι μόνο με την οικονομική διάσταση, αλλά και την φυσική παρουσία και τις προτάσεις όλων… Δυστυχώς προσωπικά διαπίστωσα (και διατηρώ το δικαίωμα να το καταθέσω ) στα επτά χρόνια λειτουργίας υπήρξαν τέσσερεις κατηγορίες συναδέλφων:

Α. Όσοι είχαν τόπο διαμονής στην επαρχία, αλλά και το εξωτερικό. Ανατρέξετε στην λίστα των μελών να τους μετρήσετε 25/ 80 .
Β. Όσοι είχαν την ευθύνη εκπαίδευσης στις Σχολές και τα τμήματα χαρακτικής, χωρίς ωστόσο αυτό να τους δίνει το ιερό άλλοθι , να παρακολουθούν ‘’εκ του μακρόθεν’’.
Γ. Όσοι συνάδελφοι ‘’είχαν καταγράψει μια πορεία’’ και λόγω ηλικίας ίσως δεν μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν, ή πίστευαν ότι δεν είχαν να κερδίσουν περισσότερα…
Δ. Όσοι νεαροί συνάδελφοι, μόλις είχαν αποφοιτήσει από κάποιο εργαστήριο και έψαχναν να ακολουθήσουν κάποια πορεία…
Ε. Συμπερασματικά το βάρος της οργάνωσης, του προγραμματισμού και της γραμματείας έπεφτε σε 10 – 15 συναδέλφους.

Η διαχείριση λοιπόν ενός συνόλου καλλιτεχνών, με τις έντονες προσωπικότητες που διακρίνουν τους καλλιτέχνες, τις ιδιορρυθμίες, αλλά και τις άπειρες δυσκολίες επικοινωνίας και έλλειψης επαγγελματισμού με το προσωπικό που στελεχώνει τους φορείς πολιτισμού, είναι ένα σκάκι, είναι σαν μια συνεχή ακροβασία… Ένα καλλιτεχνικό σωματείο όπως η ΕΕΧ, με όραμα και δραστηριότητες όπως αυτές που αναπτύχθηκαν στα χρόνια αυτά, απαιτεί σε καθημερινή βάση την ενασχόληση τριών τουλάχιστον ατόμων, με την ευελιξία να παίρνουν και να ρισκάρουν πολλές φορές αποφάσεις , πολλές φορές μέσα από τηλέφωνα ή αστραπιαίες συναντήσεις…

Επόμενο να υπάρξουν λάθη και διαφορετικές απόψεις…Ωστόσο η εκ των υστέρων κριτική, εκ του ασφαλούς και χωρίς την προσωπική συμβολή αρκετών ήταν άστοχη, άδικη και προσωπικά με κούρασε. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσο πίσω αφήνει κάποιος την προσωπική του πορεία – χάραξη. Και το αποκορύφωμα να έχω επανειλημμένως κατηγορηθεί για προσωπική προβολή, από τις πρώτες μέρες της θητείας μου μέχρι και την τελευταία έκθεση ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ…( στις μισές καταχωρήσεις που έχω στα χέρια μου, ούτε έργο μου έχει φωτογραφία, ούτε το όνομά μου )…

Παρόλα αυτά το δάχτυλό μου υψωμένο δείχνει τον ήλιο…Παρακαλώ μη σημειώσετε αν το δάχτυλο είναι στραβό ή έχει παρανυχίδα…

Θα διατηρηθεί ο ΤΕΧΝΟΧΩΡΟΣ ; θα δουλέψουμε μαζί;