Published 20 Ιανουάριος, 1994

(Ιάκωβος Βαγιάκης)

ΜΙΑ  ΑΛΛΗ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
«Πειραϊκά   καφενεία … μικρή  βουλή  και  φαλλοκρατικά  κάστρα».

Όπως  είναι  γνωστό,  ο  άνθρωπος  απ΄ τη  στιγμή  που  ανακάλυψε   και  κατασκεύασε  το  πρώτο  λίθινο  εργαλείο, ξεκίνησε  και  ο  απελευθερωτικός  εκπολιτιστικός  του  αγώνας  για  αυτοτέλεια   και  πάνω  σ΄ αυτή  τη  γραμμή  δημιουργεί  και  ο   Πειραιώτης   Καλλιτέχνης  Νίκος  Δεσεκόπουλος…
Το  θέμα  που  απασχολεί  τον  καλλιτέχνη  σε  αυτή  την  ενότητα  είναι  το  Ελληνικό  Καφενείο  Χώρος  και  συνήθεια, μια  τριλογία  από  εικόνες  νεοκλασικών  κτιρίων, καρέκλες  και  βάρκες.  Είναι  στοιχεία   που  χρησιμοποιεί  ο άνθρωπος  στην  καθημερινή  του  ζωή,  ωστόσο  αυτή  η  ανθρώπινη  παρουσία  λείπει, αλλά  γίνεται  αισθητή  από  την  ίδια  αυτή  απουσία  της  μορφής.  Πρωταγωνιστές  είναι  τα  ίδια  τα αντικείμενα  που  ορίζουν  το  χρόνο  και  το  χώρο….Ο  Πειραιάς  –  η  πόλη  όπου  γεννήθηκε, ζει  και  εργάζεται   είναι  η  πηγή  έμπνευσής  του.

«Είμαι  σωβινιστής   και  κάθε  μέρα  γίνομαι  και  περισσότερο». Ο  Πειραιάς  κάποτε  είχε  μια  αρχιτεκτονική  καταπληκτική, γεμάτος  με  έντονες  ανθρώπινες  στιγμές  και  γεγονότα, αλλά  σήμερα  έχει  κακοποιηθεί   πολύ….Μου  κάνει  μεγάλη  και  αρνητική  εντύπωση  όταν  αρχιτέκτονες  πρωτοστατούν  στην  έντονη  αλλαγή  προς  το  καινούργιο, αγνοώντας  όλα  εκείνα  τα  ‘’στοιχεία’’  που  εμάς  συγκινούν  και  ευαισθητοποιούν    και  εκείνοι  επιδειχτικά  σχεδόν  ξεπερνούν  και  καταστρέφουν… Μέσα  από  την  σκόνη  των  χωμάτινων  δρόμων   της  Αρχαίας  Αγοράς, το  Βυζαντινό  καπηλειό, το  λαϊκό  καφενέ  , το  νεοκλασικό  καφενείο, ο  απόηχός  του  φθάνει  και  βιώνεται  σε  κάθε  γωνιά  του  τόπου  μας, σήμερα.  Ο Έλληνας  αρέσκεται  από  παλιά  στη  συζήτηση  περί  των,  κοινών, παρατηρεί  και  σχολιάζει  τα  πάντα, κρίνει  και  επικρίνει. Αρέσκεται  στην  ανάλυση  και  την  φιλοσοφία, την από  μακριά  θεώρηση   εκ  του  ασφαλούς  ως  παρατηρητής  και  ελάχιστα  ως  πρωταγωνιστής…

Το  ελληνικό  καφενείο  είναι  μια  ‘’μικρή  βουλή’’  ένα  φαλλοκρατικό  κάστρο. Εκεί  ξεδιπλώνεται   η  ελληνική  ψυχή …σε  όλο  το  μεγαλείο  της. Κουβέντες  βαρύγδουπες, όπως  ο  φελλός, χωρίς  περιθώρια  αμφισβήτησης, γεμάτες  αντιφάσεις  και  μεγαλο-στομίες. Κουβέντες  που  χάνονται  και  ξεχνιούνται  μόλις  ο  κάθε  θαμώνας  δρασκελίσει  το  κατώφλι  για  το  σπίτι  του…>>

Η  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΜΙΑΣ  ΚΑΡΕΚΛΑΣ  /   Η  καρέκλα … γένους  θηλυκού

Μια  πρωτότυπη  και  αξιόλογη  ανάλυση  για  την  ενότητα  ‘’ Καφενείο ‘’  κάνει  ο  Νίκος  Δεσεκόπουλος  στο  βιβλίο  του – δοκίμιο  αντί  καταλόγου. Όπως  αναφέρει  ο  ίδιος  «η σχέση  του  ανθρώπου  με  τα  άψυχα  αντικείμενα  μαρτυρεί  και  διαμορφώνει  ένα  ψυχογράφημα  του  ίδιου, ανάλογα  με  τον  τρόπο  που  τα  χρησιμοποιεί, άλλοτε  τρυφερά, με  αγάπη  και  στοργή  και  άλλοτε  βίαια, άξεστα  άτροπα  και  απάνθρωπα …  Η  καρέκλα  γίνεται  ένα  αντικείμενο  που  παίρνει  ψυχή, αισθάνεται, ακούει, βλέπει, σκέπτεται  όπως  ακριβώς  ένας  αντικειμενικός  παρατη-ρητής, ένας  κριτής… Η  καρέκλα  αυτή  αντιπροσωπεύει  τον  ίδιο  τον  άνθρωπο.  Αποκαλύπτει  το  ίδιο  του  το  σώμα, μαρτυράει  την  συμπεριφορά  του  ως  προς  αυτήν  και  τους  άλλους.  Έτσι  όπως  ακριβώς  ένας  καθρέπτης  … την  ψυχή  μας».