Published January 22, 1900

(της Λήδας Καζαντζάκη)

Ο ζωγράφος του μήνα
Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/01/2010

Ο ζωγράφος του Ιανουαρίου είναι ο Νίκος Δεσεκόπουλος. Γεννήθηκε στον Πειραιά όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε χαρακτική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1974-1980) στο εργαστήριο του Κώστα Γραμματόπουλου. Φοίτησε (1979-1980) στο εργαστήριο τέχνης του βιβλίου με δάσκαλο τον χαράκτη Ιωάννη Παπαδάκη. Από το 1983 εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ασχολείται με τις γραφικές τέχνες, την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την αγιογραφία. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών (από το 1987) και υπήρξε πρόεδρός της ( 2002  – 2009).

Ο Δεσεκόπουλος έχει κάνει ατομικές παρουσιάσεις στο «Πολιτιστικό Κέντρο Πειραιά ΣΤΟΑ» (1980), στην Αίθουσα Τέχνης «Υδροχόος» της Αθήνας (1981), στη «Γκαλερί του Νότου» του Πειραιά (1994), στον Τεχνοχώρο «Κύκλος» της Λαμίας (1996), στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (2002), στον «Τεχνοχώρο» της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών (2008).

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως η «Internationale Grafiek Biennale», στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας (1993), η Children’s Book Fair -Frankfurt, στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας (1995), η «Α’ Τριενάλε Ελληνικής Χαρακτικής», στην Πινακοθήκη Πιερίδη του Δήμου Γλυφάδας (2000), «Το Ολυμπιακό Λεύκωμα Χαρακτικής», στην Gallerie de la Hune Brenner στο Παρίσι (2004), τα «Αστικά Τοπία», στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων και η «Θάλασσα», στην Καΐριο Βιβλιοθήκη της Άνδρου (2006), η «Σύγχρονη Ελληνική Χαρακτική», στην Πινακοθήκη Αβέρωφ του Μετσόβου (2007), το “print fest”, 1o Φεστιβάλ Χαρακτικής Αθηνών, στο Πολιτισμικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (2009).

Τα τοπία που χαράζει πάνω στο ξύλο, κυρίως, αλλά και στον χαλκό και στον πηλό φτιάχνονται, στην πλειοψηφία τους, με στοιχεία «άψυχα».

Τα κτίριά του στήνονται ως ένα σκηνικό από γωνιώδεις, κλίνουσες, κυματιστές όψεις. Μεταφέρουν ίχνη από τον χαρακτήρα της νεοκλασικής ή της λαϊκής αρχιτεκτονικής, καθώς και από την θαλασσινή αύρα της τέχνης του Γαλαξιδιώτη Σπύρου Βασιλείου. Καταγράφουν ταυτόχρονα, με τον γεωμετρικό κερματισμό τους, τον τραυματισμό της νεοελληνικής πόλης.

Οι αγκυροβολημένες βάρκες του τονίζουν την εγκατάλειψή τους με τα αφημένα στον κόρφο τους παλαμάρια και με τα αγαπημένα ονόματα με τα οποία είχαν βαπτισθεί.

Οι καρέκλες τού παραδοσιακού καφενείου αποκαλύπτουν την περασμένη του(ς) ζωή, με τα σχεδόν πάντα άδεια, και μερικές φορές ξεχαρβαλωμένα, ψάθινα καθίσματα και την «άτακτη» τοποθέτησή τους μέσα στο χώρο.

Τα δέντρα του, απογυμνωμένα, εν μέρει ή εντελώς από τη φυλλωσιά τους, μεταστοιχειώνονται. Ως επιμηκυμένες και επίπεδες φιγούρες σε σιωπηλές μορφές που οδηγούν πίσω σ’ εκείνες της Βάσως Κατράκη αλλά και στα αποκαΐδια μιας πυρκαγιάς. Που «συναντούν» τις σιδερένιες φιγούρες των πυλώνων της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος. Κι αυτοί, με τη σειρά τους, «καθρεφτίζονται» σχηματικά στα διχτυωτά καλσόν των γυναικείων φιγούρων που τους πλαισιώνουν.

Ως στιβαροί πληθωρικοί όγκοι πάλι, παρόμοιοι μ’ εκείνους που συγκροτούν τις γυναικείες μορφές του, θυμίζουν επικίνδυνα ερπετά.

Τα ασπρόμαυρα τοπία του Νίκου Δεσεκόπουλου αποτυπώνουν, μέσα από την αντίθεση της νηφάλιας, ρεαλιστικής ακρίβειας του σχεδίου με την αφαιρετική, εκρηκτική δύναμη της ονειρικής έκφρασης το αντιφατικό πρόσωπο του σύγχρονου κόσμου.  Που συμπληρώνεται με το σήμα κατατεθέν του καλλιτέχνη: το μάτι του παρατηρητή, σαν μια μνεία στον «Ανάποδο Καθρέφτη» του Ρενέ Μαγκρίτ.

Προβάλλουν μέσα από την ανθρώπινη απουσία την παρουσία, υπόσταση και φωνή των άψυχων πραγμάτων που τα συνθέτουν. Δημιουργούν έναν διάλογο που μαρτυρεί την ανθρώπινη παρουσία, υπόσταση και φωνή, που τα έχει σφραγίσει αλλά και καταδικάσει σε αφανισμό.