Published 27 Σεπτέμβριος, 2009

Πολιτισμός;  Εχουμε;  Δώστε μου λίγο παραπάνω χώρο για να εκφραστώ!

Έπρεπε  να  διανύσω  λοιπόν  ένα  χρονικό  διάστημα  τριάντα  και  πλέον  ετών ,  με  μεγάλα  ερωτηματικά  αλλά  και  πολλές  ενστικτώδεις  αναστολές,  για  να  καταλάβω  και  να  αποφασίσω  οριστικά  τι  σπούδασα,  με  τι  ασχολούμαι  και  τι  προοπτικές  υπάρχουν  στον  τομέα  που  επέλεξα…το  να  ασχοληθώ  με  τον  Πολιτισμό!  Τότε  που  σπούδαζα  δεν  ρώταγα, δεν  ήξερα,  δεν  μου  λέγανε  την  αλήθεια;   Πολιτισμό  έχουμε,  όμως  σήμερα;

Μετά  την  μεταπολίτευση,  μέσα  σε  μια  πολλά  υποσχόμενη  δημοκρατική  χώρα,  υπήρχε  η  ελπίδα  αναβάθμισης  του  ρόλου  των  τεχνών  προς  τον  Έλληνα  πολίτη.  Και  ενώ   η  μουσική, το  θέατρο,  ο  κινηματογράφος   χορηγήθηκαν  και   αναπτύχθηκαν  εντυπωσιακά,  οπότε  και  αγοραστικό  ,  κοινωνικό  , πολιτιστικό  ενδιαφέρον  έχουν  και   απασχολούν   επαγγελματικά  πολλούς   καλλιτέχνες  και  άλλους  παράπλευρους  κλάδους  επαγγελματιών,  τα  εικαστικά   παρέμεινα  στάσιμα   και  …μετεξεταστέα…   Ίσως  δεν  βρέθηκε  ο  κατάλληλος  μηχανισμός  και  το  ευφυές  μυαλό  για  να  κατανοήσει  την  δική  τους  αναγκαιότητα.  Ταυτόχρονα   η  τεχνολογία   με  τις  ψηφιακές  εφαρμογές  και  εκτυπώσεις,  έφερε  μια  νέα  οπτική  άποψη  για  την  φωτογραφία,  την  διαφήμιση , την  χαρακτική  ,  το  εικαστικό  έργο …  γενικότερα  την  χρήση  της  εικόνας  μέσα  στην  ζωή  μας.  Αρκεί  να  μεταφέρω  τα  λόγια  στελέχους  του  Υπουργείου  Πολιτισμού : ‘’ μα  ασχολείστε   ακόμα  με  την  χαρακτική ;  την  στιγμή  που  τα  περισσότερα  δικηγορικά  γραφεία  και  ιατρεία  διακοσμούνται  με  έργα  από  τον  Εικαστικό  Κύκλο  και  άλλες  ανάλογες  εταιρείες; ‘’.

Ποιοι  λοιπόν  διαχειρίζονται την  Τέχνη;  Κάποια  κέντρα  ή  φορείς  , που  στελεχώνονται  με  άτομα  απαίδευτα  και  απλούς  εργαζόμενους;  Είναι  μόνο  θέμα  κόστους  και  κέδρους;  Ταυτίζουμε  λοιπόν  το  Πολιτισμό  με  τον  προβληματισμό  ‘’ τι  θα  οικονομήσουμε ;’’.  Πως  αλλιώς  θα  ερμηνεύσω  την  αδιαφορία  και  απαξίωση  του   τομέα  Εικαστικών  Τεχνών  του  ΥΠΟΠ,  αλλά  και  άλλων  δημοτικών  ή  ιδιωτικών  φορέων   απέναντι  σε  μια  ομάδα  καλλιτεχνών,  όπως  οι  ογδόντα  χαράκτες  που  αποτελούν  την  Ένωση  Ελλήνων  Χαρακτών  και  για  τα τρία  τελευταία  χρόνια  δεν  έχει  επιχορηγηθεί  ούτε  με  ένα  ευρώ !  Πολιτισμό  έχουμε !  Και  χαρακτική  έχουμε,  καθώς  η   Εφορεία  Χαρακτικής  του ΕΕΤΕ  και   ΕΕΧ  τα   τελευταία  επτά  χρόνια  , κατάφεραν  να  διοργανώσουν  περισσότερες  από  εξήντα  εκθέσεις  χαρακτικής  σε  Ελλάδα  και  εξωτερικό  και  να  υπάρχει  η  νέα  δυναμική  παρουσία  της  στο  εικαστικό  γίνεσθε.  Πολλές  φορές  μάλιστα  η  χαρακτική  και  η  ΕΕΧ  έγινε  το  υποπόδιο (  ως  συνεργαζόμενος  φορέας )  για  να  αντληθούν  μεγάλα  χρηματικά  ποσά –  ακόμη  και  κοινοτικά  κονδύλια- ,  είτε   από  ιδιωτικού  δικαίου  , είτε  δημοτικού  φορείς  για  να  ολοκληρωθούν  έργα  ή  να  γίνουν       εκδηλώσεις  βιτρίνας… Από  τις  πλέον   κραυγαλέες  και  χωρίς  συνέχεια  εξέλιξη  συνεργασίας  το  Μουσείο  Χαρακτικής  Β. Κατράκη  στο  Αιτωλικό  Αιτωλοακαρνανίας  και  η  Τριενάλλε    Χαρακτικής  Μεσογείου  στη  Ρόδο.  Και  ενώ  κανένας  σοβαρός  κρατικός  μηχανισμός  δεν  αξίωσε  τον  διαχειριστικό  έλεγχο  και  απολογισμό,  για  την  πορεία  της  ΕΕΧ  δεν  διέθεσε  τα  τελευταία  τρία  χρόνια , ΟΥΤΕ  ΕΝΑ  ΕΥΡΩ !

Αλλά  τι   απαίτηση να  έχει  αυτό  το  Καλλιτεχνικό  Σωματείο με  χαρακτήρα  ‘’μη  κερδοσκοπικό’’,  όταν  το   ίδιο  το  Επιμελητήριο  Εικαστικών  Τεχνών  Ελλάδας   αντιμετωπίζει  σοβαρότατα  οικονομικά  προβλήματα;  Θα  καταλήξω  όμως  στο  ελάχιστο  αίτημα,  καθώς  ακόμη  και  η  Εφημερίδα  του  ΕΕΤΕ  είναι  φτωχή  και  μας  περιορίζει  το  ελάχιστο  δικαίωμα  έκφρασης… Ο  περιορισμός  στο  μέγεθος  των  άρθρων  όσων  θα  ήθελαν  να  απλώσουν  τις  σκέψεις  και  απόψεις  τους,  φυσικά  μοιάζει  με  ένα  είδος  λογοκρισίας…Σε  πρόσφατη  προσπάθειά  μου  να  αναπτύξω  ένα  θέμα  και  προβληματισμό  για  την  σύγχρονη  Χαρακτική  και  τις  επιδράσεις  που  δέχεται  από  την  σύγχρονη  τεχνολογία  , αναγκάστηκα  τρεις  φορές  να  συμπιέσω  το  κείμενο,  οπότε  το  νόημα  έφτασε  να  μοιάζει  ανακοίνωση  και  φυσικά  δεν  αποδείκνυε  το  όλο  σκεπτικό !  Μα  είναι  δυνατόν  στην  ακρίβεια  των  καιρών  οι  καλλιτέχνες  να  έχουν  δικό  τους  έντυπο;  Αφού  δεν  πουλά;   Και  εξάλλου  υπάρχουν  τόσα  άλλα  έντυπα!  Όποιος  έχει  τις  άκρες  του  εκεί  θα  μιλήσει… Εξάλλου  υπάρχει  τόση  ύλη  με  κουτσομπολιά  και  αθλητικά, όπου  οι  διαφημίσεις  θα  καλύψουν   τα  κόστος,  κάποιοι  θα  πουλήσουν  και  προϊόντα   και  έτσι  …όλοι  θα  ζουν  καλά…  Μάλλον  ο  πολιτισμός  θα  έχει  κέρδος  μόνο  όταν  η   TALENS  και  ο  CHARBONNEL   θα  φτάσουν  πουλούν  όσο  η  REEBOK  και  η  NIKE!

Νίκος  Δεσεκόπουλος   (  χαράκτης – εκπαιδευτικός )